Chronologiczna lista nagrań i prób 2018-1981
Styczeń 15, 2025
NAGRANIA, PRÓBY
Nagrania studyjne muzyki do płyt, audycji radiowych i spektakli teatralnych. Próby zespołu.
2018.05.04 zespół REPORTAŻ nagrania INTONARUMORI: IERI ED OGGI studio Reportażu pracownia Airbrush Skórzewo
Maj 4, 2018
Projekt „Intonarumori wczoraj i dzisiaj” zainicjował w 2018 roku włoski artysta Alessandro Monti. Zaprosił mnie do współpracy razem z innymi muzykami: Franco Casavolą, Chrisem Cutlerem, Silvio Mixem i Nickiem Sudnickiem. Projekt zakończył się wydaniem w wytwórni ReR Megacorp z Londynu >> płyty CD. Alessandro Monti przesłał drogą cyfrową wymienionym muzykom nowe i stare kompozycje wykonane na muzealnym Intonarumori. Luigi Russolo był futurystycznym malarzem i konstruktorem nietypowych instrumentów muzycznych do generowania kontrolowanego, muzycznego hałasu. Instrumenty przepadły podczas wojny. W 1977 r., profesor Pietro Verardo, znawca muzyki dawnej i konstruktor instrumentów muzycznych, odtworzył dwadzieścia odmian Intonarumori, a siedem z nich umożliwiło nagranie Alessandro Monti kilkanaście śladów do niniejszego projektu. Wybrani muzycy skomponowali na fundamencie przesłanych ścieżek z brzmieniami Intonarumori nowe utwory łączące przeszłość z teraźniejszością. Dla mnie trudność stanowiło podjęcie decyzji o rozłożeniu proporcji pomiędzy oryginalnym instrumentem, a moją ścieżką. Nie chciałem przykryć Intnarumori, ale też nie chciałem, aby Intonarumori było „solistą” w nagraniu. Dodatkowo Intonarumori był z natury niestabilny tonalnie. Dlatego w moich utworach używałem lekko zniekształconego głosu i perkusji. Inspiracją dla mnie podczas różnicowania formy było Siedem Cnót Głównych: gorliwość i pracowitości, cierpliwości, miłości, hojności, czystości, pokory i opanowania. Byłem zaskoczony, że Alessandro Monti umieścił na płycie aż osiem moich utworów, czyli cały przesłany materiał.
2008.06.22 zespół REPORTAŻ nagrania EMOTIKONY I PIKTOGRAMY MM Studio Poznań
Czerwiec 22, 2008
Emotikony i Piktogramy są projektem muzyki improwizowanej, połączonej z uproszczoną formą podania treści. Są to skróty myślowe, modele przebiegu życia człowieka, zredukowane do dziesięciu części. W tym celu zaprojektowałem serię >> ilustracji, emotikonów i piktogramów wraz ze słowami pomocniczymi. Słowa i znaki tworzą razem szkielet muzycznych opowiadań-reportaży na aktualne tematy społeczne. Nie zajmuję stanowiska w przedstawianych sprawach, zostawiam odbiorcy możliwość interpretacji i wyrobienia sobie własnego zdania. Improwizowaliśmy do zmienianych ilustracji, a dalsza faza projektu przewidywała posługiwanie się wyłącznie piktogramami i emotikonami bez słów pomocniczych. Materiał był realizowany z myślą o wydaniu kolejnej płyty CD, jednak z powodu zbyt dużego podobieństwa formy do projektu Bezsensory, z wydania płyty zrezygnowałem.
Andrzej Karpiński – koncepcja, piktogramy, emotikony, perkusja yamaha, Bertrand, mini klawiatury Dx100, MU-50, M3R
Witold Oleszak – fortepian Doepfer, moduł Kurzweil, analog Crumar
Przemysław Ślużyński: realizacja nagrań, zdjęcia, a nawet bas w części 4
Dziesięć odsłon Emotikonów i Piktogramów:
– dom, dzieciństwo, rodzice, marzenia, rywal, pieniądze
– szkoła, praca, kredyt, sąd
– zabawa, sen, sumienie, wina
– emocje, miłość, rutyna, mózg, książka, religia
– czas, niewiedza, prawda, wnioski
– lustro, telefon, podróż, szczęście
– bank, kościół, geodeta, umorzenie
– stres, przyjaźń, lekarz, zmiana
– media, michnik, ciekawość, prawda, szok, opozycja
– sens, opór, egoizm, mama
2004.08.11 zespół REPORTAŻ nagrania OBUH NA JEDNEGO studio Rogalów Analogowy
Sierpień 11, 2004
11-16.08.2004r. analogowe studio Wojciecha Czerna w Rogalowie. Nagrywanie materiału „Obuh na jednego”. W 2004r. pojawia się pomysł nagrania płyty winylowej z improwizacjami perkusyjno-klawiszowymi. Oczywiście najlepsze do tego jest studio w Rogalowie, koło Zarzeki w gminie Wąwolnica. Już samo studio i jego wyposażenie jest tak inspirujące, że część muzyki tworzy się tam sama. Całość mieści się w starym młynie, a w środku znajduje się kolekcja analogowego sprzętu studyjnego. Do Rogalowa nie zabieram nic poza woreczkiem z pałkami. Celem jest zrealizowanie materiału w istniejących tam warunkach. Pierwszego dnia orientuję się, że owszem, jest dużo instrumentów i części perkusji, jednak wszystko wymaga nastrojenia, a właściwie naprawienia. Zastaję trzy, stare talerze. Z dwóch z nich muszę wykonać ponad pół metrowej średnicy hi-hat. Nie ma żadnych, sprawnych statywów, większość instrumentów mocuję zakupionym na targu w Wąwolnicy sznurkiem. Jako talerz efektowy służy mi mosiężna miska. Wszystko to zaczyna mi się podobać, czuję się jak w latach 80. Wydobywam pomysły z tego co jest. Oczywiście samo studio jest bardzo dobrze wyposażone. Muzycy dowożą tam własne instrumenty. Jak zwykle, ja chcę inaczej. W kilka dni nagrywam całkiem dobre ślady perkusji i klawiatur. Po powrocie do domu łączę ślady w różnych konfiguracjach, poszukuję wstępnej bryły. Za kilka miesięcy powstają zarysy kompozycji. Niestety, do dzisiaj projekt nie jest dokończony. Czekam na kolejną, muzyczną wyprawę w Lubelskie.
2002.09.07 zespół REPORTAŻ nagrania do spektaklu GRA I CZAS Polski Teatr Tańca studio Reportażu pracownia Airbrush Skórzewo
Wrzesień 7, 2002
Muzyka do spektaklu „Gra 1. Czas” Polskiego Teatru Tańca zostaje napisana dla Iwony Pasińskiej. Jest to debiut choreograficzny ówczesnej tancerki, a obecnie dyrektor poznańskiego PTT. Premiera spektaklu odbyła się w siedzibie PTT 21 listopada 2002 roku. Po wielu rozmowach powstaje wielogodzinny materiał, z którego wyselekcjonowane jest łącznie 30 minut fragmentów muzycznych. Z tych fragmentów, przy współpracy z artystką, powstaje zwarte opowiadanie muzyczne. Dopiero po skomponowaniu muzyki Iwona Pasińska rozpoczyna pracę nad choreografią spektaklu. Muzyka jest wykonywana na przetwarzane elektronicznie perkusjonalia i mini klawiatury. Wszystkie instrumenty i mikrofony są przepuszczane przez stereofoniczne efekty gitarowe. Ciekawym instrumentem jest coś pomiędzy triggerem, a mikrofonem stykowym. Jest to specjalnie przebudowana elektroniczna perkusja dziecięca. Jej pady są przytwierdzone bezpośrednio do obręczy perkusyjnych. Uderzenie lub drgania naciągu wzbudzają poprzez pady sample uzyskane za pomocą systemu midi prosto z mini klawiatury. Powstaje więc możliwość mieszania dźwięków akustycznej perkusji z np. fortepianem w unisono. Życzeniem Iwony Pasińskiej jest mechaniczność muzyki, zredukowana niemal wyłącznie do rozwiązań rytmicznych. Tancerze wykonują mechaniczne ruchy robotów. Choreografia jest uporządkowana matematycznie, a całości towarzyszy dokładne odmierzanie czasu. Jednak pod tym stechnicyzowanym światem jest żywy człowiek, dlatego muzyce towarzyszy wiele mikro dźwięków. Trzeszczące sprężyny, nienaoliwione zawiasy. Jakby coś osobistego, co przebija się z głębi. Dlatego podczas nagrań do stołka perkusyjnego zostaje włożony czuły mikrofon, który podczas gry zbiera najdrobniejsze skrzypienia i trzaski naturalnie zsynchronizowae z muzyką. Na płycie słychać też dźwięki elementów studio – pracowni plastycznej, np. pracę plotera tnącego lub łańcuchów otwierających bramę przemysłową.
Andrzej Karpiński (perkusja, mini klawiatury, Yamaha CBX K1 XG, DX100, DD-11, Digitech RP6, loop station).
1989.05.07 zespół REPORTAŻ nagrania do spektaklu POCAŁUNEK KOBIETY PAJĄKA Polskie Radio Szczecin
Maj 7, 1989
Tło historyczne 1989 roku – od marca można już było legalnie płacić dewizami, przywrócono święto narodowe 11 listopada. W kwietniu zakończyły się obrady tzw. okrągłego stołu. Ale coś za coś… jednocześnie prezesem Radia i Telewizji został komunista i zaciekły działacz antykatolicki Jerzy Urban, a 8 maja powstała do kompletu Gazeta Wyborcza. 15 maja Sejm uchwalił status prawny Kościoła Katolickiego w PRL W czerwcu nastąpiła ponowna legalizacja Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich oraz druga tura wyborów do Sejmu i Senatu. Zaczęły się zatem szachy polityczne trwające do dzisiaj. Z perspektywy lat widać, jak niewiele się zmieniło w sposobach zarządzania masami.
Wśród powyższych wydarzeń, 7 maju 1989 roku, na trzy tygodnie przed moim wyjazdem do Niemiec, odbyły się nagrania muzyki do spektaklu Pocałunek kobiety-pająka. Muzykę, przy współudziale zespołu, napisał Arnold Dąbrowski, inspirując się mocno fragmentami koncertu fortepianowego a-moll op. 16 Edwarda Griega. Spektakl w reżyserii Waldemara Modestowicza miał premierę 20 czerwca 1989 roku w Teatrze Nowym w Poznaniu. Dwa miesiące później, już w Niemczech, zobaczyłem emisję filmu dokumentalnego o Poznaniu z muzyką Reportażu z tego spektaklu. Reżyserem filmu pt. >> Sztuka Przetrwania była pochodząca z Łodzi, austriacka dziennikarka Joana Radzyner. Było mi bardzo przykro, że film pokazujący w negatywnym świetle poznaniaków i Polaków jest udźwiękowiony naszą muzyką, która nie wiem jaką drogą tam się dostała. Szczecińskie studio mieściło się w jednym z najwyższych wieżowców Szczecina. Nagrania realizował prawdopodobnie Bogusław Radziak lub Zbigniew Malarski, ale pewności po latach nie mam. Studio było wyposażone bardzo profesjonalnie. Do mojej perkusji „śmieć” przystawiono na overhead dwa mikrofony Neumann U67, do stopy włożono AKG D45, a resztę nagłośniono popularnymi mikrofonami dynamicznymi Shure serii 500. Nie pamiętam mikrofonów do fortepianu i fagotu.
Arnold Dąbrowski – fortepian Steinway, łańcuchy i przedmioty preparujące, Korg Poly 800-II, kompozycje
Paweł Paluch – fagot Adler, surma, ustniki
Andrzej Karpiński – perkusja „śmieć”, crash Paiste 2002 18″, hi-hat Paiste 404 13″, china Trowa 16″, tamburyn Amati 13″, tempelbloki i trójkąt Amati
1986.01.01 zespół REPORTAŻ nagrania W OCZEKIWANIU NA TO SAMO Akademickie Radio Winogrady Poznań
Styczeń 1, 1986
Zespół REPORTAŻ 1986.01.01 nagrania „W oczekiwaniu na to samo” Akademickie Radio Winogrady Poznań
Andrzej Karpiński – perkusja Amati Lignalone, talerze ride Paiste, china Trowa, crash, hi-hat, krotale, tempelbloki Amati, śpiew, >> teksty, ilustracje 1983, >> 1984, >> 1985
Piotr Łakomy – gitara basowa Ibanez, struny Rotosound, instrumenty perkusyjne, śpiew, >> ilustracje 1983, >> 1984, >> 1985
Arnold Dąbrowski – pianino Calisia, organy B-2 Unitra, śpiew
Paweł Paluch – fagot Adler, flet prosty Polmuz, metalofon Melodia, instrumenty perkusyjne, śpiew
utwory wykonane podczas nagrań:
01. Witraż
02. Sen (wykorzystany na kasecie ARS 05)
03. Narcyz (wykorzystany na kasecie ARS 05)
04. Wybór (wykorzystany na kasecie ARS 05)
05. Reportaż (wykorzystany na kasecie ARS 05)
06. Zbieg
07. Bydlątko (wykorzystany na kasecie ARS 05)
08. Niedziela (wykorzystany na kasecie ARS 05)
09. Wakacje (wykorzystany na kasecie ARS 05)
10. Do czasu
11. Taniec niedźwiadków (wykorzystany na kasecie ARS 05)
12. Dojrzewałem na zapleczu
Dwa tygodnie później przedstawimy te utwory podczas >> koncertu „W oczekiwaniu na to samo” w ramach Rock Front w klubie Riviera-Remont w Warszawie.
Sytuacja polityczna w kraju pozostaje nadal tragiczna. Przez cały 1985 rok trwały manifestacje. USA nałożyły na Polskę sankcje. W kwietniu sejm powołał Trybunał Konstytucyjny. Trwały drastyczne podwyżki cen mięsa, ale zniesiono reglamentację cukru. W Puszczykowie zmarł Arkady Fiedler, a we Wrocławiu udostępniono odnowioną po wojnie Panoramę Racławicką. Prof. Zbigniew Religa przeprowadził pierwszą transplantację serca, a w Warszawie spłonął Teatr Narodowy. W Krakowie został pobity ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. W świecie natomiast został zaprezentowany nowatorski system operacyjny Windows 1.0.
W październiku 1985 roku, po niespełna trzech latach współpracy, zespół opuścił Jacek Hałas, a jego miejsce zajęli studenci Poznańskiej Akademii Muzycznej pianista Arnold Dąbrowski i fagocista Paweł Paluch. Zostały zmodyfikowane i przearanżowane dotychczasowe utwory Reportażu. Powstało kilka, nowych kompozycji i materiał „W oczekiwaniu na to samo”, który był intensywnie promowany przez naszego opiekuna Henryka Palczewskiego z ARS2. Nadal pracowałem wraz z Piotrem Łakomym w malarni Teatru Wielkiego, ówczesnej Opery Poznańskiej. Mieliśmy 22 lata. Zespół mimo swojego niekomercyjnego repertuaru zaczynał funkcjonować coraz profesjonalniej. Opracowałem stałą scenografię; za naszymi plecami wisiało czarne tło (zszytych 12 prześcieradeł pofarbowanych na czarno) oraz żarówka warsztatowa, będąca jedynym oświetleniem koncertów. Za nami sztalugi z naszymi ilustracjami, zmienianymi wraz z przebiegiem koncertu. Uzyskałem w ten sposób bardzo teatralną atmosferę. Odtąd, jak aktorzy, graliśmy wyłącznie w pozycji siedzącej. O Reportażu pisało się coraz częściej w prasie głównie za granicą, ale też w kraju. Pojawiały się pierwsze audycje radiowe w świecie i w rozgłośniach ogólnopolskich.
Nagrania w Radiu Winogrady realizowali: Krzysztof Łuszczewski, Andrzej Różański i Marek Dorożało i przeznaczone były na kasetę ARS2 oraz do promocji zespołu za granicą. Do dyspozycji mieliśmy ok. 10 godzin czasu, dokładnie w Nowy Rok, gdy studencka rozgłośnia nie pracowała. Sprzęt był podobny do tego sprzed trzech lat; stół mikserski Fonia SMK-130, brytyjski magnetofon BTR-2 (tzw. Green Machine), niestety monofoniczny, ale także drugi stereofoniczny. Mieliśmy do dyspozycji mikrofony AKG D190 i Shure 565 Unisphere. Arek grał na swoich organach Unitra B-2 przez wzmacniacz Fender Twin Reverb pożyczony z klubu Nurt, a Piotr przez własne combo Guyatone 300-B ZIP. Ja grałem na zakupionej z ogłoszenia trzy miesiące wcześniej bukowej perkusji Amati Lignalone, którą ze względu na okropną okleinę brokat yellow sparkle okleiłem drewnopodobną tapetą.
1985.01.29 zespół REPORTAŻ nagrania PROSIMY NIE POWTARZAĆ dla RēR Recommended Records Quarterly Megacorp klub Nurt Poznań
Styczeń 29, 1985
Zespół REPORTAŻ, nagrania „Prosimy nie powtarzać” dla RēR Records Quarterly Megacorp, klub Nurt, Poznań, 29 stycznia 1985 r.
Andrzej Karpiński – perkusja Polmuz, Szpaderski, Amati, Trowa, drugi werbel na lewą nogę, mandolina Defil, metalofon Melodia, klosz od grzejnika Słoneczko, instrumenty perkusyjne, śpiew, >> teksty 1983, >> 1984, >> 1985
Piotr Łakomy – gitara basowa Jolana Basso IX, struny Fender, phaser Boss PH-1R, hi-hat Polmuz, mikser kuchenny Predom, klarnecik dziecięcy Nutka, instrumenty perkusyjne, kamlotki, śpiew
Jacek Hałas – pianino Calisia, śpiew
(Andrzej Łakomy – gościnnie w utworze Zbieg, trąbka Polmuz)
utwory wykonane podczas nagrań:
01. Dojrzewałem na zapleczu
02. Dziecinne pytania
03. Wyjaśnienie
04. Płynnie
05. Batalistyczny
06. Talerz leży, czy stoi?
07. Dzięcioła byłem
08. W dzień, kiedy nie było prądu
09. Oł yest
10. Słońce czerwieni
11. Zlituj się!
12. Zbieg
13. Kołysanka na pobudkę
14. Punkt wejścia
15. Dingo
16. Jacola
17. Drugie wrażenie
18. Jazz
19. Sam Solo
20. Widoki
21. Prosimy nie powtarzać!
22. Do czasu
23. Obrzęd
24. Zwierzenia kreta
Sytuacja polityczna w kraju nadal bez zmian na lepsze. Cały, ubiegły rok trwały manifestacje i nie zanosiło się na ich zakończenie. Trwa akcja komunistów usuwania krzyży ze szkół. Wszyscy pamiętają o torturach i bestialskim zamordowaniu bł. Jerzego Popiełuszki, kapelana Solidarności oraz pogrzeb, który zgromadził ponad milion ludzi. Trwają podwyżki cen elektryczności, gazu i węgla. Zostają uruchomione „różnorodne projekty pseudo-naprawcze” związane np. z Jaruzelskim, Urbanem, Michnikiem, a na wschodzie z Gorbaczowem. Wielu ludzi w te pierestrojki uwierzyło. Rosja szaleje, bo kurczy się jej geograficzna strefa wpływów. W tym czasie w Ameryce wystrzelono sondę do zbadania komety Halleya, rozpoczęto program załogowych promów kosmicznych oraz znaleziono wrak Titanica.
Od września 1984 roku pracowałem razem z Piotrem Łakomym w malarni teatru Wielkiego, ówczesnej Opery Poznańskiej. Jacek w tym czasie pracował jako plastyk w spółdzielni Społem. W Operze, malując wielkie dekoracje autorstwa znanych scenografów, całymi dniami rozmawialiśmy z Piotrem o polityce, życiu i sztuce. Za malarnią, w holu, stał nieużywany fortepian do którego w wolnych chwilach zasiadałem i sam lub razem z Piotrem wymyślaliśmy nowe kompozycje Reportażu. Przy fortepianie były drzwi na jaskółkę, czyli najwyżej położone miejsca widowni. Gdy była próba orkiestry, nasycaliśmy się estetyką i wracaliśmy do fortepianu kontestować to, co usłyszeliśmy. Mieliśmy dopiero 21 lat. Malowanie scenografii i jednocześnie słuchanie prób orkiestry do premiery nowej sztuki było bardzo inspirujące.
W listopadzie 1984 roku Henryk Palczewski otrzymał zapytanie od Chrisa Cutlera z londyńskiej Recommended Records czy możemy nagrać i przesłać ok. 20 minutowy materiał. Chodziło o umieszczenie naszej muzyki w kwartalniku muzyczno-literackim z płytą LP >> RēR Records Quarterly Vol.1 No.2, który ma się ukazać we wrześniu. Radość z propozycji była wielka. W styczniu byliśmy już po czterech próbach zorganizowanych w MDK w Środzie Wlkp. Następnie całość sprzętu przewieźliśmy wypożyczonym Tarpanem z Opery Poznańskiej do klubu Nurt. Mieliśmy duży wybór utworów i wiele doświadczeń po ubiegłorocznych >> koncertach ze Sceleton Crew. Domyślaliśmy się, że Fred Frith i Tom Cora po koncertach z nami w pewien sposób uwiarygadniali zespół Reportaż za granicą. Podczas nagrań każdy utwór nagrywaliśmy po dwa razy i tę bardziej udaną wersją zachowaliśmy. Jak zawsze tworzyliśmy w pośpiechu. Na nagrania mieliśmy tylko kilka godzin. Po zakończeniu sesji czekał nas trudny wybór utworów przeznaczonych do wysłania. W Recommended Records Chris Cutler i tak wybrał trzy utwory pasujące do konwencji całości płyty-składanki. Nie spodziewaliśmy się, że zostaną wybrane: Płynnie, Batalistyczny i W dzień, kiedy nie było prądu.
Nagłośnieniem i nagraniami na magnetofon kasetowy Unitra ZRK M-8011 zajmowali się Janusz Siemienas i Henryk Palczewski. Zdjęcia wykonał Leszek Wesołowski, ale zachowały się tylko bardzo zniszczone negatywy. Użyty sprzęt na scenie: wzmacniacz basowy Acoustic 140 z kolumną, combo odsłuchowe konstrukcji Janusza Siemienasa z głośnikiem Celestion, dwa mikrofony AKG D190, trzy mikrofony Dynacord Electro Voice, jeden mikrofon Unitra Tonsil MDU-39 i poza sceną: Vermona Regent 1060, Peavey XR600, kamera pogłosowa, echo taśmowe Univox EC-80A, tzw. przody – nagłośnienie z głośnikami Celestion.
Za dwa tygodnie przedstawiliśmy te utwory podczas koncertu >> Prosimy nie powtarzać! w klubie Nurt w Poznaniu.
1983.02.13 zespół REPORTAŻ nagrania PIEDESTAŁ Studio Radio Winogrady Poznań
Luty 13, 1983
